Kada čovjeka snađe nevolja, on Nam se moli: ili ležeći ili sjedeći ili stojeći. A čim mu nevolju otklonimo on nastavlja kao da Nam se nije ni obraćao molbom zbog nevolje koja ga je zadesila. Tako se nevjernicima čini lijepim ono što rade.
وَإِذَا مَسَّ الْإِنْسَانَ الضُّرُّ دَعَانَا لِجَنْبِهِ أَوْ قَاعِدًا أَوْ قَائِمًا فَلَمَّا كَشَفْنَا عَنْهُ ضُرَّهُ مَرَّ كَأَنْ لَمْ يَدْعُنَا إِلَىٰ ضُرٍّ مَسَّهُ ۚ كَذَٰلِكَ زُيِّنَ لِلْمُسْرِفِينَ مَا كَانُوا يَعْمَلُونَ
Komentar ajeta:
Uzvišeni ističe čovjekov strah kada ga zadesi nevolja, kao što su riječi Uzvišenog: „A kada ga nevolja dotakne, onda se dugo moli“ (41:51), tj. mnogo jer kada ga snađe nevolja, boji se i zabrine, i mnogo se moli da je odstrani u svim njegovim stanjima, a kada mu Allah otkloni njegovu nevolju, on odustane, udalji se ustranu i ode kao da mu nije ništa bilo: „On nastavlja, kao da Nam se nije ni obraćao molbom zbog nevolje koja ga je bila zadesila.“ Zatim Uzvišeni kori ovu njegovu osobinu i njegov put, pa kaže: „Tako se nevjernicima čini lijepim ono što rade.“ A što se tiče onog koji je na uputi i pravom putu, on se izuzima od toga, kao u riječima Uzvišenog: „Osim onih koji su strpljivi i koji dobra djela čine.“ (11:11)
Povezani indeksi: